yoktur ki depresyon diye birşey! ukala dümbeleklerinin insanı daha da kasıp cep doldurmaları için uydurdukları havalı bir laftır sadece. "teşhis koyarsan, gerçek kılarsın!"

ortada sadece "peş peşe istediğine ulaşamama durumunun yarattığı fena halde canının sıkılması" durumu vardır; hepsi bu. keyif verecek birkaç olay gelsin üst üste... birşeycik kalmaz. sorun o birkaç olayın gelmemesidir kolay kolay.

bu can sıkıntısını aşmak için yapılacak tek birşey vardır: depresyon diye bir bok olmadığını, sadece canın çok sıkıldığını bilip, düşünmeden, yani "şöyle yapayım da depresyondan çıkayım", ya da "düşünmemeliyim" diye bile düşünmeden aklı dağıtmaya zorlamaktır kendini. sevdiğin bir parçayı yüksek sesle dinlemek, sevdiğin bir filmi hiç üşenmeden izlemek, sevdiğin bir dostu aramak, sevdiğin bir şeyi yemek, paraya hiç acımadan sevdiğin birşeyleri satın almak, duşa girip oynamak, masturbasyon yapmak, otobüse atlayıp daha önce gitmediğin birş yere gitmek, işten izin alıp eve gelip yatmak, okulu kırmak... hatta zor gelen -yaşlı bir akraba ziyareti, ya da temizlik yapmak benzeri- bir görevi ifa etmek bile yardımcı olabilir; çünkü önemli olan -önceden söylediğim gibi- aklı dağıtmaktır!

can sıkıntısı boğar, bu saydıklarımı, ya da kişiye özel "akıl dağıtıcı" bir eylemi yapmayı engeller. bu engeli aşmak için biraz gayret etmek yapılacak tek şeydir. gerisi kendinden gelir.