o kadar çok isimle çağırdılar ki o'nu, o bile şaştı! biliyordu ama böyle olacağını ezel ve ebed olan!
o değil miydi insan denilen "düşmüş"e dili ve konuşmayı bahşeden?
o halde, bunca kavga ve itiş-kakış neden? çünkü, kendinden üfledi bize; biz idik onun içinde ve o idi bizimle isim veren!
nitekim:

- " amon-ra", derdi mısırlı rahip.
- " marduk", derdi sümerli tapınak fahişesi.
- " jüpiter, hepinizinkini döver!" demişti romalı atalarım gururla...
- " zeus'u tek geçerim" demişti yunanlı yakışıklı oğlanlar.
- " ahura mazda, diye buyurdu ipek kaftanlı zerdüşt!
- gizemli keltler, "dagda" adıyla andılar onu...
- barbar iskandinav denizcilerinin yakardığı, haşmetli " odin" idi.
- bir tanedir benim "baha"m diye haykırmıştı bahai dede...
- " manitu" diyerek binlerce yıl dua etmişti kuzey amerika yerlisi...
- "gott" diye diye romalılara saldırırdı barbar germen kavimleri!
- " yehova" adını verdi musa'nın kavmi daha birkaç bin yıl önce...
- en sonunda ise, " allah"a hamd etmeye başladı muhammediler...(ki ibranice "ill-ah"tan dönme bir sözcüktü)

...eeeeeeee?
şimdi nasıl dersiniz onunki bununkinden daha doğru ve daha güçlü diye?
bilmeden, hepsi farklı isimlerle yakardı aynı şeye...
oysa, kadim ve daim bir tanrıya verilebilecek en güzel isim, " biz" veya "hepimiz"dir belki de...