eski sevgilim aradı bu gün aslında önceden de arar mesaj atardı ama cevap vermeden, mesaj geldiği gibi silerek kısa bir sürede etkisinden çıkardım. telefonun elimde olduğu bir anda öyle dalgın bi boşluğumda aradı ki refleks olarak elim açma tuşuna gitti. aylar geçtiği halde zerre değişmemiş.

yine defalarca oynanmış bir tiyatronun perdenin açılışında buldum kendimi. her zamanki gibi neden aramıyorsun diye bir sitem, beni araması ona çok koymuş ki ''dün gece rüyamda gördüm, halini merak ettim iyi misin?!! diye bi bahaneyle avutmuş kendini.

küçük bir af dilemekle gönlümü almak varken hala üstüme strateji uygulamaktan sıkılmıdın mı? tabi niye af dileyesin ki ben küçüğüm. est ben de öyle bir şey beklemem zaten ne haddime yaşına hürmet.

kısacası mutsuz etti beni. çıkarmıştım, kabullenmiştim, adını anmaz olmuştum ama sezen'in her gece kulağıma fısıldadığı şu;

''hayat bazen öyle insafsız ki
küçük bir boşluğunda yakalar''

iki dizeyi hesaba katmamıştım. yine ulaşılır kıldım kendimi ona. yine yaptığım büyüklüğün altında ezildim.

ne o yüzsüzlükle dönmekten vazgeçebilmiş ne de ben onu affetmekten, ama kesin olan bir şey var ki ikimizden biri vazgeçmedikçe ikimiz de mutlu olamicaz hiç bir zaman.