ne zaman farklı, sıradışı, deneysel, popüler kaygılardan uzak müzikler keşfetsem verdiğim klasik tepki*. hep hayran olunan, gidilmek istenen ama depresif, karanlık ve soğuk kimliğiyle de ürküten bu ülkelerin insanı yeni buluşlar yaptırmaya ittiği kesin. caz türünde olsun, etnik türde olsun çıkardığı sanatçılar belki pek popüler değil ama yıllara meydan okuyacak eserler bırakıyorlar. arve henriksen mi desem, mari boine mi desem, yoksa björk mü, tara fuki mi desem, esbjörn svensson trio mu, yoksa hildur gudnadottir mi, mum mu? hayır, hayır bu kadarı da fazla.