verdiğim sözü tuttum ve sabah kalkar kalkmaz darülacezede aldım soluğu. daha heybetli demir dış kapısından girerken kurumun, koca koca kenafir gözleri, hayattan her daim memnuniyetsiz gül yüzü ile, balkonda sallanan sandalyesinde kucağında kedisi, hemşiresine yaptırdığı türk kahvesi hakkında fırça atarken arz-ı endam ediyordu. beni görünce ilkin tanıyamadı (e orta düzeyde alzheimer ajitasyonları olağandır dedim) sonrasında yine mi geldin diye sorarken bir yandan da elimdeki çikolatanın markasını okumaya çabalaması gözlerden kaçmadı. merak etmeyin sözlük bu ay kurumdan kırmızı kurdele almış. ilaç saatlerini hatırlama, üç basamaklı yönergeleri yerine getirme ve altını ıslatmama performanslarında kurumun en iyisi olmuş. canımdır ya. bu bayramda da büyüklerimizi unutmayalım. zagorumuz gibi "yaşlı" ama unutulmayan değerlere ziyaretlerde bulunmayı ihmal etmeyelim. unutmayalım onlar biz gibi olmayacak ama biz bir gün onlar gibi olacağız. buradan da bir kez daha iyi bayramlar zagor dedemmm.

(bkz: sahip çıkalım dedeye)