çaresizliğin dibine vurmak olarak da yorumlanabilir kanımca. ağlayınca da rahatlayacağını bilememe ile de karışırsa o zaman işte o an dünyan gerçekten sikilebiliyor. neye, kime sardıracağını şaşırabiliyorsun, zibilyon tane düşünce bir yandan da beynini sikmekle meşgul elbette. evrenin düzenini sorgulamaya kadar giden bir döngü oluşturuyor; sonrasında bir şekilde hayatına kaldığın yerden devam edince de ne kadar garip yaratıklar olduğumuzu bir kez daha anlıyoruz sanki.