dün gece içten içe gerçekleştirmem gerektiğini düşünüp gerçekleştiremediğim eylem. yoğun duygular ve stersin üst üste geldiği o anda, bu eylemi gerçekleştiremeyecek kadar bitkinllk taşıyordu vücudum. his dünyamdaki tetikleme ile içimde boğum boğum biriken o rahatsızlık duygusu, istemsizce oniki saat uyumaya itmişti beni. belki de bu öz savunma mekanizmasının dışavurumuydu. uyumasaydım, o oniki saatin içimi yiyecek duygu karışımıyla kendimi mahvedecek olmamdan korktu beynim ve beni karanlığa itti.
halen bu dünyaya uyanmış gibi değilim. vücudumun içinde yaşamışım gibi sanki tüm ömrümü. kim bilir, belki şimdi ağlama zamanıdır.