babam bilmeden öldü. kız kardeşime belli bir yaşa gelmesini bekledikten sonra söyledim, tam anlamıyla so what? dedi, ilgilenmedi bile. anneme de sırf üşengeçlikten söylemiyorum. aramızdaki ilişkinin herhangi bir şekilde değişmesi fikri yorucu geliyor. evlenemeyeceğim vs. diye üzülecek ama beni her şartta kabul edeceğini biliyorum. yine de o sarılıp ağlaşma sekansı, arkasından gelecek sorular, hayatıma olan ilgisinin artacak olması vs... gerçekten uğraşacak halim yok. bu yaşa kadar beklememeliydim belki de. şu saatten sonra ancak "anne, tanıştırayım: damadın" cümlesini kurmam gerekirse söylerim sanırım.