heteroseksüel bir ilişkiden örnek vereceğim.


erkek bir kadını aldattı. kadın üzülür, ağlar, söver vsvs. ama hiçbir kadın "namus" adı altında ne öldürmeye kalkar ne de döver. çünkü kadın mantıklı düşünebilir aynı zamanda da kendini düşünür ve değmeyecek bir şey için bu kadar gereksiz bir şey yapmaz. ama bir kadın aldattığında erkek bunu "namus davası" bilir ve kadınla birlikte aldattığı kişiyi de öldürür. yahut döver.


bir erkek kadını aldattığında aile bireyleri erkeğe karşı namussuz(!), orospu(!), yoldan çıkmış(!) gibi laflar etmez. ama eğer o annenin kızı böyle bir şey yapmış ise bahsettiğim lafların hepsini söyler. "millet ne der" moduna girer. sanki aldatan ve bunun vebalini çeken oymuş gibi bir acılar çeker. o kadar sıkıntıyla kadın susuyor iken anne konuşur.



erkek aldattığında "bir kere yapmış bir şey" der uzatmaz. herkesten saklamaya kalkar. koynuna alır oğlunu. kimseye laf ettirtmez. ama kızı yaptığında herkesin içinde onu rezil de eder, laf da eder. evine de almaz bir daha belki de.



tabii bu kesinlikle her anne için geçerli değil. zaten gerçekten bir "anne" çocuğu ne yaparsa yapsın onun yanında olur.



ve aldatmayı kesinlikle savunmuyorum. tamami ile yanlış bir şey. fakat bu kadar kötü bir şey de bile araya cinsiyetçilik giriyor. ve toplumumuzdaki kadın erkek eşitsizliğini görüyoruz.




hayır bu ayrım sırf taşaktansa bilelim yani.
amımla gurur duyacağım yoksa.