hiç yaşadım mı bilmiyorum. istemiyorum da. çünkü biten şeyleri sevmiyorum. sevmeyi seviyorum sanırım. içinde bulunduğumuz ortamda ikisinin de değeri yok. kimisi için (doğru veya yanlış bulmuyorum) seks bir yaşam şekli ve bunu değiştiremezsiniz; bir azınlık ise, ki çoğu tabii ki pasif çünkü malum "erkek" yani "aktif" sker geçer heteroseksizmin ve ataerkilliğin öğrettiği en iğrenç şey herhalde bu, aşk - sevgi arıyor ve şanslı olan buluyor. kimimiz bulup kaybediyoruz, kimi zaman tanışıyoruz uyuşmuyoruz anlaşamıyoruz.
ancak anlamadığım çözemediğim kısım gerçekten sonu çocuk olmayacaksa evlenmek, sevgili olmak - aramak bunlar aciziyet göstergeleri mi? yani aslında kendimize yetebilmeli miyiz gerçekte duygusal olarak yalnız iken?..