insanlar can sıkıcı olabiliyor. ama bu insanlar arkadaşlarım arasından birileri ise içerliyorum.

iki ay önce işimden istifa ettim, yeni iş arıyorum. keyifsiz bir süreç bu, bilen bilir. yakın bir arkadaşım olduğunu düşündüğüm biri ısrarla uzak duruyor. mesaj dahi atmıyor. sanki aramızda bir şey geçmiş gibi. onun işsiz kaldığı dönemde hesabını falan öderdim. düşününce ne farklıymışız diyorum.

arkadaş wp grubunda arada görüştüğüm yerlerin bahsi geçiyor, beğenmiyorum, beğenilmiyorum derken canımın sıkıldığını da biliyor. bugün iş değiştirdiğini yeni bir yere daha iyi bir pozisyon ile girdiğini yazmış. düşüncesizce geldi. ben olsam yapmam. ama yine de fazla mı hassasım yada ben mi alınganım diye düşündüm.

kıskandığımı söyleyemem çok kıskanç biri değilim. ama arkadaşım için sevinmediğimi fark ettim. çünkü içimde kendini bitirmeye başlamış. tebrik ettim ve hayırlı olsun dedim.

muhtemelen yakın zaman içinde toplanırım. iş krizim her zaman olmuştur benim. ama umarım affedici olmam. yani değer olarak yaptıklarına göre muamele etmeyi ihmal etmem, boşver demem.

benim arkadaşım olan biri bu şekilde davranmamalı.