sabah saatlerine doğru hornet'te canlı yayınlara takıldım. milletin ne güzel ortamları varmış da haberim yokmuş. birbirini tanıyanlar falan... evet insanların birbirini tanımalarını garipsedim çünkü ben okul/iş/ev gibi zorunlu ortamlar dışında kimseyle görüşen biri değilim. çok ayıp ediyorum aslında. neyse işte, sosyalleşmek için, ya da en azından sosyalleşmenin nasıl bir şey olabileceği konusunda fikir sahibi olabilmek için iyi geldi bana hornetin canlı yayınları.

bi ara zaman ayırıp eskiden yazdığım yazıları okumam lazım. hayvan gibi çok yazdığım için gözüm kesmiyor şimdilik. ilk psikoz dönemimde uludağ sözlükte yazdıklarımı sonradan bir hışımla silmiştim, mal gibi çöp kutusundan da sildim, onlar gitti. tabii birileri bir yerlere kaydetmemişse. iyi ki burdakiler duruyo eski hesabımda, yayında olmayan yüzlerce entry var, onları okurum bi ara. bakalım zaman bizden neler götürmüş.

sabah sabah aklıma bi fikir geldi. otuzbir çekmeyi bırakmam lazım. hiç aksatmadan her gün çekiyorum. bu gece iki kez boşaldım. bu insanlar nasıl sekse ihtiyaç duyuyor, nasıl birilerine deli gibi yazma şevkini yakalıyor diye düşünürken, olsa olsa böyle oluyodur, diye aklıma geldi. çünkü bendeki şevki kırmaya tek bir kişi yetti, onla yazışmayı kestiğimden beri kimseye yüz vermez oldum. işin ilginci o da bana otuzbiri yasaklamaya kalkmıştı. ben tabi bana dayatılan ve kendimce sebep görmediğim bir şeyi en fazla 3-4 gün sürdürebildim o zaman.
bilmiyorum ama sanki otuzbiri bırakmak sihirli değnek etkisi gösterebilir. bir süre kendi kalıtım materyalimi yemeyiveririm. -evet ziyan olmasın diye yiyorum.- daha azgın ve daha insan olurum belki bu sayede. umarım öyle olur.