kendimi çoğu zaman sözlükten dışlanmış gibi hissediyorum. sözlüğün arkasında milyontane olaylar oluyor, ama ben habersiz, aval aval dolaşıyorum. tabiki de benim hakkımda olamaz konular, bir şey yaptığım yok. ama dedikoduyu sevmiyorum diye de dışlanılmaz hani? zorla dedikodu mu yaptıracaksınız bilemem, hatta dedikodudan o denli nefret ediyorum ki, dakika geçmiyor gidip yüzüne söylüyorum ne söyleyeceksem. dobra değilim, başkasına söyleyeceğime, ya içimde saklayacağım ya da direk yüzüne söyleyeceğim. ki çoğunlukla içimde tutarım zaten... ayrıcadan yeni bir "sorunum" olduğunu farkettim. insanlara güvenmek ya da kötü yanlarını görememe gibi bir sorun. bana ne kadar hakaret eden biri olsa da, bunu haketmesem bile, onu kötüleyemem. elbet gider didik didik arar, iyi bir yanını bulur, iyi çocuktur o der geçerim. saflığıma, mallığıma, kezbanlığıma veriyorum bunu. gel gör ki, bu "iyiyi" görebilme yetisini, salaklığını kendime uygulayamıyorum. hatta iyi bir yanım olduğunu bile düşünmüyorum, herkes aksini ispat etse de... itirafım bu kadar, aslında itiraf değil bu, bilen biliyor sonuçta.