arkadaşlarımın, hayatıma soktuğum insanların bana uzak olduğunu sanıyorum. kimseyi kendime yakın hissedemiyorum tam olarak, ya da tama yakın olarak. sürekli benden bir şeyler sakladıklarını, bana söylemedikleri şeyler olduğunu hissediyorum, ki öyle zaten. ama bu yeni oluşan bir kuşku, duygu. sebebiyse, sürekli her şeyi anlatıyor oluşum, özelimin olmayışı ve sonunda elime kimseye anlatamadığım bir şeyin geçmiş olması. aslında o kadar abartılcak bir şey değil, ama saklamam gerekiyordu, söz verdirilmiştim. ama bu o kadar zor geliyor ki, "e neler yaptınız?" sorusuna vereceğim "hiç" cevabının ardında yatan şeyleri anlatamadığım için o kadar suçlu hissediyorumki. yalan söylüyorum ve içim hiç rahat değil. ilk defa anlatamamazlık yapıyorum, bu yüzden kendimi uzak hissediyorum. söylesem belki tekrar herkesi yakın hissedicem kendime? tuttuğum şey sır ya da o kadar büyütülcek şey değil. peki ya neden açıklamakta zorluk çekiyorum? oysaki çok kötü şeyler yapmıştı bana "o"bazılarına göre, ki ben hiç üzülemedim, kırılamadım, es geçtim. bilemiyorum, içime oturdu çok fazla.