şuan da hayatımda yakın olduğum belki de hiç kimse yok , bir insanın en ufak bir hareketinde onunla tüm samimiyetimi bozuyorum sözlük.

intikam gibi duygulara sahip değilim , insanlarla uğraşmaktan keyif de almıyorum.benim kötülüğümü isteyen birisinin acı çektiğini görmek bile bana iç huzur vermiyor.sadece insanların barış içinde yaşamasını istiyorum ve olmuyor.tanıdığım bir insanın kafaca boş , hayatta bir yere gitmeyen birisi olduğunu anlarsam da direk olarak siliyorum.silme derken bir daha görüşmemek anlamında değil , ona o kadar yabancıymış gibi davranıyorum ki kendisi bile utanıyor yaptıklarından.ve bu utanç duygusuna dayanamayıp benimle görüşmeyi kesiyor.

ve bu konuda biraz aptalım bir insan ''üzgünüm , özür dilerim'' dediği anda ikinci bir şans veriyorum ve aynı şeyleri bana tekrar yaşatıyor.

çok yakın bir arkadaşım vardı , temmuz ayında çok zor zamanlarım da bir merhaba bile demedi ve bir ay aradan sonra erkek arkadaşıyla olan problemlerini anlatmaya başladı.işte o zaman onu da sildim ve o da sonuncuydu.hala konuşuyoruz , hala dinliyorum onu çünkü aptalım.bir insan yardıma ihtiyacım var dediği zaman geri çeviremiyorum.eğer bir gün yardıma ihtiyacı olduğu halde birine yardım etmezsem kendimden nefret edeceğimi biliyorum çünkü en nefret ettiğim insan diğer insanların acılarına umursamaz davranan insandır.