dün taksimde iken ara sokaklardan yürüyoruz bir yere çıkabilmek için. sokağın bir köşesinde yaşları en fazla 8-9 diyebileceğim çocuklar oturmuş birbirlerine karşı bali çekiyorlardı. o kadar üzüldüm, o kadar duygulandım ki oturup ağlayasım geldi orada. o tarafa doğru gelmeden önce bir sürü çocuk top felan oynuyorlardı ben de tam dedim ne güzel böyle mahalleler hala var diye ama bu sözümü söyledikten sonra aklıma gelen o manzara canımı yakıyor. tamam anlarım bilmem kaç yaşına gelmiş bir insan yapar ne istiyorsa. ama buna aklım ermiyor, ersin istemiyorum.