kişisel bir itiraf değildir, bir fotoğrafın sırrını taşımanın ağırlığı bu..

mutluluk yanımdaydı, hemen yanıbaşımdaydı. fakat karşımda, içinde bulunduğum andan daha güzel bir görüntü vardı. o saniye zamanı dondurup onları seyredip bu anı bencilce kendime saklamak isterdim, ama bencillik çoğalamazdı, bulaşıcı değildi. an, donup kalmalı diye içimden diledim. fotoğrafın gücü, tüm piksellerin birleşimi ile dondu ve kaldı. işte ben de donup kalmıştım.

fotoğrafın bir sırrı vardı artık benimle paylaştığı..
renkler, konstrast, ambiyans, sessizlik, günahın bakışlara çarpan çağrısı, son bir tutunma isteği; tüm o kaygılı geçmişten sonra. bakışlarını yakaladığım adam, sessizce konuşuyordu. sadece ben mi duyuyordum onu? sürekli kafamın içinde tekrarlanıyordu söyledikleri;

“beni gör!”, “umudumu yakala bakışlarımda”
“elimi tut!”, “tekrardan yürümeyi öğret öğretemeyenlere inat”
“adımı seslen bana!”, “çocukluğumda bıraktığım hayallerimi anımsat”

fotoğraf konuştukça içinde ben gömüldüm, ben utandım, ben isyan ettim, ben tuttum gözyaşlarımı.. isyan ettim, ey aşk yalvarırım bu anı bozma, ne olur tüm sille hafriyat bu an’a şahit olsun, olsun ki; aşk’ın gözlere değen manasını mecnun’dan beri oyuncak edenler, ayaklar altına alınan güzelliğin, nasıl da çirkinleştirildiğini görsünler.