bu kış zor geçeceğe benziyordu. tüm yaz da sıkıcı geçmişti. "insanlar... ne bilim, farklı ya..." demişim. "aynen öyle" dedi. bu kadar az kelimeyle anlaşılmaya alışık değildi bünyem. marjanishvili caddesinin bitmesine adımlar kala daha iyi hissediyordum."gönül işleri nasıl senin" dedi her zamanki gibi hafiften güldüm, neyseki aşk mevsiminde değildik, ben hiç... bi şeyler mırıldandım boyna otobüsü beklerken "bir elimde bağlama, kömür gözlüm ağlama. ben buralı değilim, bana gönül bağlama."
"hareketli bedenlerden mutlu ruhlar olmaz"mış. bu da doğruydu