uykum geldi. canım sıkılınca bilgisayarı açtım. ne yapsam diye bakarken biraz daha düşünmeye, hayal falan kurmaya, saçmalamaya, kendi kendime gülmeye, yazıp yine okuyup yine yazıp yine okumaya vakit ayırmak gerektiği aklıma geldi. bira içip biraz rahatladım. kafam karışınca da yazdıklarımı yeniden okudum. okuduklarımla ne yazsam diye düşünmeden uydurmanın, uydurduklarımla oynamanın, herkes için aynı şey sayıldığı gibi görüşlerim, uyurken tatlı rüyalar görmek içindir diye umdum. gerçekten udurduğuma inanmak için de gerçeklerden kaçtığım fikri doğuyor. onun içindir diye yazdıklarımın çoğunu kendime yazdığımı açıklamaktan kaçınmayıp ilerlemek için yalnız başıma kaldığım anlarda konuşmayı başardığımı ona söylüyorum. dün gece yürüdüğü yolu izlediğimi gördüğünü bildiğimi sandığında da öyle söylemişti. biram bitti. şimdi de uykum var. uyumak dışında bir şeye isteğim yok. peki niye paylaşıyorum? düşünmek için yazmak gerektiğini hatırlıyorum. not defterine günce tutarak her türlü duyguyu yaşamış gibi anlatmaya çalışmak eğlenceli sanki. yazarken çoğu zaman kendimi olmayan yönlerimle görüyorum. olmayan insanların olmayan bakış açıları; hepsi benim içimde. onları yutmak için doğuruyorum. gerçekleşme arzularına ben bile imreniyorum bazen. hiç değilse yalan söylediğim için kendime güveniyorum. yalnızlığımı bulduğumda oraya sığınıyorum. başkalarının, onların olmadığı yerlerde nefes aldığımı hissediyorum. umursadığım şeyleri de kendime saklamam gerektiği sıkıldığımdan anlaşılıyor.
benlik duygumu yitirip hiç olmaya çalışmanın kuytularında kendimden başkası yoktu. hayvanlaşmayı düşündüm. içimden gelen gerçek pis duyguyu içime anlatırken karnım acıktı.