akrabalarımı çok ikiyüzlü buluyorum. zalimlikle birlikle. kendimi de ikiyüzlü buluyorum. dönüp bakıyorum nasıl bir sülale ise artık arkadan konuşmayı falan geçtim, kuzenine küfür edenler mi dersin tehditler mi dersin ama ne oluyor dönüp dolaşıp "barışıyorlar". ortada özür bile yok. kendime de şaşıyorum. bildiğin kuzen zalimliğinden muzdarip olmama rağmen gidip beni şikayet ettiği bir konu ile ilgili başıma gelenler yüzünden hesap sormadım, soramadım. şu an da hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum. yıllar önce olmuş mevzu beni derinden etkilemesine rağmen kendi hakkımı savunamadım. hani böyle her ortamda kendi sözünün geçmesini isteyen tipler olur ya onlardan biri ve dönem dönem yaptıkları için tepki göstersem de esas öfkemin peşine düşemiyorum. bu da beni ikiyüzlü hissettiriyor. aynı apartmanda oturduğumuz için sürekli görüyorum. bazen kendini övmeleri falan oluyor, haksızlığa gelemiyorum lafları falan. konuyu araya sıkıştırmak rahatlamak istiyorum. ve hakikaten hep dışarıdan kötülük bekleyen, kendi iç hesaplaşmasını asla yapmayan bu insanlar artık iyice sinirimi bozmaya başladı.