"kerem!" diye çıkıştı telefonun karşısındaki ses. tanrım, saat sabahın sekiziydi ve adam kavga etmeye hazırdı.

"osman amca," dedim korkuyla karışık. 4 aylık ev kirası için aradığından adım kadar emindim.

"oğlum 4 ay oldu! amca babam öldü idare et dedin, ettim. amca ameliyat olacağım dedin, sustum. amca işten çıkarıldım dedin, olur öyle şeyler dedin. ama olmuyor artık. 3 çocuk okutuyorum. bu ev kirasına benimde ihtiyacım var. ödeyemiyorsan çık git evimden!"

"osman amca," dedim, gerçekten uykuluydum. "söz veriyorum bir haftaya iş bulup kiranızı ödeyeceğim."

"ödesen iyi edersin. bak birsen teyzeni zor tutuyorum!" dedi ve kapattı. birsen, osman'nın karısıydı ve eve girdiğim ilk günden beri evinde oturmama karşıydı. sanki virüslüymüşüm ve bunu aile apartmanının her yanına bulaştıracakmışım gibi..

bir süre ahize elimde, ayakta dikildim. tüm uykumun kapitalist sistemin ev sahibi tarafından sikilip atıldığına karar verdikten sonra mutfağa gidip bir şeyler atıştırmaya karar verdim.

ama ne atıştırmak. dolapta hiçbir şey yoktu. iki gece önce ozan'ın mcdonald's'tan sipariş ettiğinden arta kalan patates kızartmasını saymazsak. "iş bulmalısın.." diye söylendim. "iş bul yoksa bu evden sikik bedeninin ölüsünü çıkaracaklar..."

bir süre amaçsızca kafam buz dolabının içinde bekledikten sonra kalkıp ozan'ı aramaya karar verdim. ozan'ın bana karşı olan ilgisini biliyordum. ne zaman yardıma ihtiyacım olsa yanımdaydı. muhtemelen mükemmel evinde uyanmış, anneciğinin kendi elleriyle hazırladığı krepleri mideye indirmiş, aynanın karşısında 5 dakika dişlerini kazıdıktan sonra, evet o fırçalamazdı adeta kazırdı, işe gitmek üzere yola çıkmıştı. ....