sitcom izliyorum. the big bang theory, the office falan iyi oyalayıp güldürüyor.
bazen kontrolümü kaybedip banyo, mutfak, oda vs. zemine yatıp biraz ağlıyorum, rahatlıyorum.
kriz anlarında duşa girip duş kabininde oturup sızlanıyorum.
duştan sonra artık rahmetli olmuş ramones tişörtümü ve çizgili pijama altımı giyiyorum, huzurlu hissettiriyor.
sadece su tüketiyorum, yemek yemediğimde mutlu hissediyorum.
hemen hemen hiç yataktan çıkmıyorum, bu yanlış olsa da bana iyi hissettiriyor.
yağmur sesi açıp kulaklıklarımı takıyorum, gözlerimi kapatıp hiçbir şey düşünmemeye çalışıyorum.
antidepresanları hatırlayıp, bak bunlara ihtiyacın yok, zamanla iyi olacaksın diye kendimi teselli ediyorum.
ağır dram izliyorum, beterin beteri var diyorum. sosyal medyadan uzak duruyorum.
gta'da rap radyosu açıp şehir turu yapıyorum yağmur şifresi yazıp.
içinde piyano olan hiçbir şey dinlemiyorum.

bir süre sonra güçlü ve belki biraz mutlu hissetmeye başlıyorum, ama bütünüyle depresyondan çıkmanın imkansız olduğunu düşünüyorum. yine de her şeyin ağırlaştığı ve artık altında ezildiğin 1-2 hafta bu şekilde rahatlıyorum.

kötü olabilirim, ama iyi hissediyorum.