kopacaksa zombi kıyameti kopsun bari. ne yapacağımı bilirim en azından. öncelikle virüsün yayıldığını ilk öğrendiğimde aptal gibi dışarı fırlayıp kaosa ortak olmam. çekerim perdelerimi ve ortalığın sakinleşmesini beklerim erzağım dayanana kadar. dikkatli olursam bir ay idare ederim diye düşünüyorum. ardından birkaç kesici alet, fener, su, yemek ve ilaçlardan oluşan sırt çantamı hazırlar, uygun bir zamanda, uzun kollu ve kapüşonlu kıyafetlerle gizlice dışarı çıkarım. çok zor durumda olmayan insanlardan kaçınırım fakat yaşı küçük veya zor durumdakilere elimden geldiğince yardım etmeye çalışırım. böylelikle şehirden uzaklaşırım ve bir gruba dahil olmaya çalışırım. gözümün tutmadığı gruplardan da gece kaçarak ayrılırım. aslında zor iş türkiye'de güvenecek insan bulmak. en iyisi yalnız takılmak. tabi post apokaliptik bir aşk hikayesine de hayır demem. sonu muhtemelen birinin parçalara ayrılıp yenmesiyle bitecek olsa da.