reha erdem'in pek güzel filmi a ay'da (1988) şöyle bahis eylenir bu konudan:

yekta: ama sen gördün!
nuran: hiçbir şey çıkmamış. koyu bir karanlık... hepsi öyle.
yekta: makina görmediyse de, sen gördün!
nuran: fotoğraflarda hiçbir şey yok diyorum.
yekta: sen gördün! göresin diye çağırdım seni. annemi gör diye. gör diye! ne diye bunca zahmet? göstermek daha mı önemli? her gördüğünü gösterebiliyor musun? söylesene, her gördüğünü gösterebiliyor musun? rüyalarının fotoğrafını çekebiliyor musun? ışığın yetiyor mu? netliğini ayarlayabiliyor musun? görmeyi, sadece görmeyi biliyor musun? hem ne göstereceksin? haberleşmek için mi? kimlerle? kendinle habersiz kaldın mı hiç? gösterilemeyen şeyler görüyorum ben. gör, sadece gör! ne olursun! o fotoğraflara görmek için bak! görüyor musun? görüyor musun, nuran?


bahsi geçen sekans:

bakmak nesnel, görmek özneldir.
bakabilmek herkese özgü bir yetenektir fakat görebilmek kişisel tecrübelerimizle gelişen karakterimize bağlıdır. görmek; fark etmektir, farkına varabilmektir.

ankara'yı bilenler bilir.
-"buraya bakarlar"
+ama yıllardır bir şey görmedik.