dar kaldırımda konuşarak yavaş yavaş yürüyen teyzelerin yanından geçmeye çabalamaktır. dünyanın en zor durumlarından biridir dostlar. "eve kaç saat geç kalırım acaba? annemi arayıp haber vermeli miyim?" diye düşündürür. düşman başına...

üzerlerinden zıplayarak bu engeli aşabilir miyim hissi yaşatır.

kendimi ezilme pahasına yola atıyorum.

atılacak yol yoksa “pardon! müsaade eder misiniz” diye bağırmak da iş görür.

en kötü yavaş bir müzik açıp arkalarından dans ede ede yürürüm; birçok kez yaptığım bir şey, hatta önümde yavaş yürüyen teyzelere gerek yok bunu yapmam için.

kararsızlık yaşamadığım tek durum olabilir. araba çarpma pahasına lanet olsun diyip yola iniyorum.

tehlikeyi önceden farkedebilirsem sorunu karşı kaldırıma geçerek çözerim

nasıl anlatsam? tek kisilik yatakta dakikalarca sevismissinde iş son aşamaya gelince o noktada şuan istemiyorum demişler gibi...

söylene söylene aralarına dalın. şok zevkli oluyor. şaka maka bir de bunların pazar versiyonları vardır. pazarın ortasında durup muhabbet ederler. çok farklı kafalar yemin ederim.