dar kaldırımda konuşarak yavaş yavaş yürüyen teyzelerin yanından geçmeye çabalamaktır. dünyanın en zor durumlarından biridir dostlar. "eve kaç saat geç kalırım acaba? annemi arayıp haber vermeli miyim?" diye düşündürür. düşman başına...

kendimi ezilme pahasına yola atıyorum.

atılacak yol yoksa “pardon! müsaade eder misiniz” diye bağırmak da iş görür.

en kötü yavaş bir müzik açıp arkalarından dans ede ede yürürüm; birçok kez yaptığım bir şey, hatta önümde yavaş yürüyen teyzelere gerek yok bunu yapmam için.

üzerlerinden zıplayarak bu engeli aşabilir miyim hissi yaşatır.

kararsızlık yaşamadığım tek durum olabilir. araba çarpma pahasına lanet olsun diyip yola iniyorum.