sürekli somurtmak değil, somurtmaya başladığı zaman nefes alacak gücü bile kendinde bulamamaktır. çöktükçe çökersin, yataktan kalkamazsın, ağzını açsan zırlamaya başlarsın. hayatındaki her şey önemini yitirir, hissettiğin tek şey o boşluk ve çaresizlik olur. yıllardır kendisiyle boğuşuyorum, kazanmaya en yaklaştığım an düştükten sonra kalkmayı becerdiklerim oldu; asla kazanılmayacak bir savaş bu galiba. kendimi sevmek, kendimle barışmak, yalnız kalınca delirmemek falan... zor işler bunlar. intihar etmediğim her krizin sonunda bir yandan kendimle gurur duyuyorum, bir yandan kendimden daha da fazla nefret ediyorum. dışarı çıktığım her akşam hem dışarı çıkabildiğim için kendimi tebrik ediyorum, hem de insanlar bana bakmayınca "çünkü iğrenç ve çirkinsin" diye daha da boktan bir ruh haline giriyorum. en önemlisi de, insanlar umursamıyor çoğu zaman. görmezden geliyorlar. bir sen görmezden gelemiyorsun çünkü midene bıçak saplamış gibi birisi, döndürüp duruyor.

umarım günün birinde daha iyi olurum, umarım günün birinde daha iyi oluruz. yaşamdan zevk almayı her şeyden çok istiyorum, ama galiba insan en çok istediği şeye asla ulaşamıyor.