(bkz: yine aynı başlığa yazıyorum)
(bkz: ne kadar da heyecan verici)

belirtilerini fark ettikçe yapabildiğini tek şey aynı bir tren kazasını izler gibi seyretmek oluyor anca, durduramıyorsunuz.

cumartesi gecesi hiçbir sebep yokken sabaha kadar sokaklardaydım, hiç zevk almadan dans ettim, hiç zevk almadan gidip cheeky'de dayattırdım (bkz: iğrençti), en son sabahı karşı beş buçukta erenköyden bostancıya kadar yürüdüm ve sabah da gereksiz bir sinir krizi yaşayıp ağlayarak ve "ölmek istiyorum" diye zırlayarak uyudum.

uyandığımda alkoldendi, bir an için kendini kötü hissettin, özgüvenin düştü diye geçiştirdim. kalktım kendime asla yapmayacağım demiş olduğum şeyi yaptım, "ilgi görmek" uğruna cihangir sauna'ya gittim. yarım saatten fazla dayanamadım gerçi, ama bu birisiyle sırf çok tatlısın dedi diye odaya geçmeme engel olmadı.

eve gelirken boğazımda bir yumru vardı, "denemiş oldun en azından, merakın gitti" diye susturdum. geldim, tüm gün yataktaydım, depresif müzikler dinledim. gece yeniden uyuyamadım, yatakta döndüm dolaştım yetmedi salonda yerde yattım. yine ancak sabaha karşı 5te, bir avuç sakinleştirici ile uyuyabildim. saat 7.30'da uyandım, daha önceden hiç sorun olmadan daha az uykuyla kalkabilmişken bir şey beni olduğum yere yapıştırmıştı; bölüm direktörüne iyi değilim diyip gitmedim. öylece yattım üç saat, sadece tavana bakıp. durumu hala reddediyorum bakın, ama beynimde alarm çalmaya başlıyor yavaştan. kulağımda bir uğultu var, sürekli ağlayacak gibiyim ve nefes alamıyorum.

en son az önce tinderda kimseyle eşleşmediğim için k*stum. sebep buydu baya baya. hem de dün öğleden sonradan beri hiçbir şey yememiş olmama rağmen.

en son böyle hissettiğimde sonum çok kötüydü sevgili sözlük, ve o zaman en azından neden böyle olduğumu biliyordum. şu an aklıma gelen en iyi sebep "kimsenin beni beğenmediği", ama bunu nasıl çözebilirim hiçbir fikrim yok. hayatımın yeniden elimden kayıp gitmesini istemiyorum, yeniden eve mahkum olmak istemiyorum.