ilkokul 1. sınıfta sıra arkadaşıma karşı içimde adlandıramadığım bir his vardı. onu görünce mutlu oluyor, onunla sürekli birlikte olmak ve sürekli onla oyun oynamak istiyordum. aradan yıllar geçti bu süre içerisinde sınıftaki kuzenlerimin (aynı sınıfta üç amca çocuğuyduk biz) birbirlerine "sen şu kızı beğeniyorsun demi, şu kızla sevgilisin demi" dediklerini ve ardından birbirlerine kızdıklarını "sussayana ya" dediklerini ama bu tür muhabbetlerden hoşlandıklarını fark ettim. (bkz: fallik dönem) hatta arada ailelerimiz birlikteyken şakayla karışık sorarlardı biz utanırdık ama bir isim söylenirdi çocuk saflığıyla. ben hala bu çocuğu düşünürdüm sebebini anlamadan ve haliyle isim söylemezdim. akrabalar da "o çalışkan, umursamıyor öyle şeyleri" derlerdi. bu durumu bir süre kullandım 5. sınıfın sonlarına doğru yani tam ergenliğe giriş dönemlerim herkes yavaş yavaş karşı cinse çocuk saflığından ziyade biraz cinsel anlamda yaklaşıyordu benim ise karşı cins umrumda değil aklım hala sıra arkadaşım olan o çocukta. napıp ne edip bu çocuğu dudağından öptüm vuhhhuuuu o da ne, nasıl mutluyum anlatamam. işte o an farklı olduğumu anladım. bunun eşcinsellik olduğunu ise ortaokul son sınıfta anladım. tam olarak kendimi anlamak ve kabullenmek ise üniversite yıllarımda oldu.