cebi hala fakir biri olarak gitmekten korktuğum mekanlar. zira bir kere o gaflete düştüm bir kaç hafta belimi doğrultamadım. gay cafe denilen türü burdan ayırıyorum. oralara üç kere gittim. ne gerek var, otururum evimde sütlacımı yerken fransızca bir filmi i ngilizce altyazı ile takip eder efendime söyleyim kürtçe tepki verip türkçe ağlarım. budur. ha biliyor musun desen yok biilmiyorum. hem ingilizceyi hem fransızcayı hem de gay barları. tek yön ün bir ismini duydum. bir arkadaşımdan ve gizli anların yolcusu'ndan. her neyse bu cihette cehalet bana mutluluk getiriyor efendim. akşam altıdan sonra "oğlum nerde kaldı?" diye içimi burkan meraklı ve üzüntüye gark olmaya yazan ebeveyn sorusuyla karşılaşmak da var ki bunu da ayrıca istemem. velhasılı kelam adam kayıran, adam ötekileştiren ve adam yabancılaştıran gay barlara gitmeye de gerek yoktur. ama arkadaş/gay arkadaş grubu yoksa samimi olunan o zaman galiba yapacak bir şey kalmıyor, nefes almak için.