hayatta belki de en çok istediğim şey olabilir. ailesini kaybetmiş bir göçmen çocuğa, kimsesizler yurdunda kalan bir çocuğa aile olabilmek isterdim. gay dad'leri youtube'dan instagramdan görüp onlara aşırı özeniyorum.
tabii ki türkiye'de bunun gerçek ol(a)mayacağının bilincindeyim. ülke dışında bu hayalimi gerçekleştireceğim.
uzun süre hem kendime hem dünyaya kızgınlığım nedeniyle cinselliğimi oldukça harlı bir şekilde yaşadım. erkekler benim için oyuncak gibiydi, sıkıldıkça başkasına ondan başkasına... ama bir yerden sonra belli birikimlerin de etkisiyle daha durulduğumu hissediyorum. artık hayatıma aldığım insanlara daha dikkat ediyorum. olan ilişkilerimi sağlamlaştırıyorum. dalgalı denizlere açmıyorum artık yelkenlerimi. daha duru sakin demir atabileceğim güverteler düşlüyorum.
maalesef camiamızda her şey çok hızlı tüketiliyor, birçok kavram sadece kelime düzeyinde kalıyor. aşk, sevgi, seks, ilişki gibi. kızmıyorum kimseye, yargılamıyorum da ama biliyorum ki hayata benim penceremden bakan insanlar da var. iş sadece bunları dile getirebilmekte. ve bu hisleri taşıdığımız için, belki sosyal medyada tam tersiyle her gün yüzleştiğimiz için suçlu ya da eksik hissetmemekte. hayır, 30 belki 40 yaşında hiçbir ilişki yaşamamış olmak seni eksik yapmıyor. hayır, sevdiğin adamla ve sadece onunla yıllar boyu beraber olma fikri/isteği seni gerikafalı veya "kezban" veya uyumsuz yapmıyor. bundan sonrası için mutluluğu hak etmediğin ve yalnız öleceğin anlamına da gelmiyor. mutlu olabilmek için olmadığın biri gibi davranıp istemediğin ilişki paternlerine girmek zorunda değilsin. her çiçek her toprakta açmaz, mevzu toprağını bulabilmekte.