ankara'nın cumhuriyetin ilanından sonra gördüğü en tarihi gündü sanırım ya da en azından benim gördüğüm en tarihi gündü. saat üçte güven parktaydım. alana açılan dört yol da eylemcilerle doluydu ama polis meydana girmelerine izin vermiyordu. ben meclis tarafına, arkadaşlarımın yanına çıktım. bir saat sonra beş altı ambülans gitti meydana. sanırım meydana girmek için zorladılar ve sert çatışmalar yaşandı ve çok insan yaralandı, hatta belki öldü. neler olduğu hakkında bir bilgi edinemedik. sonra polis çekildi. meydana doğru yürürken yoğun gaza ve tazyikli suya maruz kaldık. meydana ulaştığımızda korkunç bir manzarayla karşılaştık. çok eyleme katıldım ama ben böyle bir anarşizm görmedim. kızılay meydanı'ın da taş taşa üstünde kalmamış. yerinden sökülen kaldırım taşları, kırılan camlar, tahrip edilen belediye araçları... çok üzüldüm! bizim amacımız da mesajımız da başkaydı. haklıyken haksız duruma düşmek ve o yanlışın ortasına düşmek istemezdim. ama şu da bir gerçek ki eğer taşları yerinden söken, camları kıran o çılgınlar olmasaydı, dün alana kesinlikle giremezdik. polisi öyle yıldırdılar ki adamlar çekilmek zorunda kaldı. bu arada gururla söylemek isterim ki ankara "taksim" diye inledi. sizlerle hep bir arada, beraber hissettik kendimizi.

bu, onurlu bir insan olmanın gereğidir. inançla, dirençle, onurumuzla yarın güven park'tayız.