ve yine bundan tam bir sene önce 5 haziran günüydü... sevgilimin telefon konuşmamızda senden sıkıldım dediği o salı günü telefonu kapatıp ağlama krizimin geçmesinin ardından sözlükte online görüp "pek iyi değilim ve birileriyle konuşmaya çok ihtiyacım var müsaitmisin ?" dediğim ve sonrasında hıçkırıklar eşliğinde ağlarken derdimi anlattığım ilk insan. o zamanlar bilmiyordum aşk acısını daha önce 2 kez yaşamıştım ama çevremde kimse olmadığından anlatabileceğim hep içime atmıştım derdimi. bana o kadar umut verici şeyler söyledi ve kendi hayatından örnekler vererek ne kadar boş şeylere üzüldüğümü çok içten bir şekilde anlatarak kalbimin derinliklerinde kocaman bir yere yerleşiverdi bu adam. sonrasında konuşmalarımızın süreleri ve arama sıklıkları arttı yüzünü dahi görmediğim ama bendeki yeri çok ayrı olan bu özel insanla. sonra nihayet ordu-samsun karayolunda kesişti yollarımız... yanıma yavaşça yaklaşan otobüsten beyaz kazağıyla bir güneş gibi parlayarak indi otobüsün merdivenlerinden... sonra samimi bir sarılma sanki birbirini doğduğundan beri görmeyen 2 kardeşin yıllar sonra bir televizyon programındaki karşılaşmasındaki o ilk anki şokun etkisiyle olan asla unutamayacağım bir şefkatle sarılma... sonrasında beraber gülmeler, dedikodular, hayat dersleri, dertleşmeler, ağlaşmalar, sinirlenmeler... neler neler... herkesin hayatında olması gereken bir insan bulmuşum ben o 5 haziran 2012 tarihinde gönderdiğim mesajda... ve bugün tam 1 sene oldu inşallah 10. ve 20. senelerimi de böyle güzel duygular içerisinde seninle beraber geçiririm yol arkadaşım.... iyki varsın....