atatürk üzerinden tartışılan bu konu, türkiye toplumun ne kadar sağlıksız, hasta ve bölünmüş bir ruh halinde olduğunu kanıtlar nitelikte. herkes birbiriyle hemfikir olmak zorunda değil amenna. lakin türkiye öyle bir ruhsal sakatlık içinde ki herkes kendi fikrinin ne kadar doğru olduğunu gerekirse şiddete ve hakarete başvurarak kanıtlamaya çalışıyor. bu koşullarda atatürk de kürt sorunu da siyaset de tartışılamıyor. liberaller, kürtler ve dindarlar 1920 ve 30'ların koşullarını es geçmeyi ve kendi tezlerini desteklemek için faşizm nakaratını tekrarlamayı uygun bulurken kimi kemalistler ve ulusalcılar faşizan bir üslupla ötekini yok sayabiliyor. yekpare olarak insanları sınıflandırmayı uygun bulmuyorum. demin saydığım gruplar içinde bile ayrıksı fikirleri olan ve ortak paydaya sahip olan insanlar çıkabilir. kişisel kanaatim hakaret ve yaftalama olmadığı sürece herkesin herşeyi söyleyebilmesinden yana. atatürk konusunda benim de fikirlerim var elbette. atatürk'e yaptığı birçok şey için saygı duyuyorum. ama kemalizmin de kutsal olmadığını ve içinde bulunduğumuz dönemin sorunlarını çözmek için yetersiz kaldığını düşünüyorum. umarım birgün ne takunya ne de faşizm diyebilmeyi becerebiliriz.