uzakta veya yakında olması fark etmez; bir yerlerde başkalarının da olduğunu bildiğin an yalnızlık bir kelime olmaktan çıkar ve ete, kemiğe bürünür, madde formuna ulaşır, içine düşülüp kaybolunan bir mezara döner yada o senin içine düşer ve sen yaşayan bir yabancıya dönüşürsün, tanıyamaz, anlamlandıramaz, göremez, konuşamaz ve sadece bakadurursun geçmişinden gelen gölgene. böyle zamanlarda sessizlik daha da bir belirginleşir; sessizliği dinler ve ona ağlarsın, sarılır, teselli eder ve yeniden sımsıkı sarılırsın ona; sessizlik o'na evrilir ve önce kokusunu alırsın uzaklardan; karamel kokar, biraz da vişne; d okunursun peşi sıra ve temas ettikçe o'nda olan parçalarını kendinde görmeye başlarken o yabancıya dönüşen kişi yeniden '' sen'' olma gayretini gösterir ve başarır da bunu. yalnızlık mezarının üzerinde güneş adım atarken toprağına rüzgar tüm o sessizliği gebe bir fırtınaya bırakır; toprak çamura evrilir sen de o'na...