doğduğum, büyüdüğüm, büyümeye devam ettiğim, yıllarca kıymetini bilemediğim, her şeyinden şikayet ettiğim ve gün gelip aşık olduğum şehrim. her bir köşesini çok erken keşfettiğim ve büyük ihtimalle de bu nedenle erken tükettiğim izmir bir zamanlar benim için adeta bir cendereydi. sıkılıyordum, boğuluyordum.
ama gün geldi, pek çok zaman, bir o kadar da insan geçti bu şehirden ve ben bu şehri sevmeyi öğrendim. kız başına diye tabir edilen durumla izmirde at koşturmayı sevdim, gecenin bir yarısı çıplak ayakla alsancak çimlerde dans etmeyi sevdim, sabahları bostanlıda kahvaltı yapmayı sevdim, göztepe sahilde yürümeyi sevdim, en fazla bir saat içerisinde çeşmede, foçada, dikilide, çandarlıda, seferihisarda, urlada olmayı sevdim, tanımadığım insanlara bile gülümsemeyi sevdim, cumbalı evlerin merdivenlerine oturup bira içmeyi sevdim, kıbrıs şehitlerinde apodan midye çalıp kaçmayı sevdim, gavur olmayı sevdim..
öyle büyük hayallere kapılmayın, düz ve güzel bir hayat var burada..