farklı türlerden olmanıza rağmen, en büyük dostunuz olabiliyor. başına buyruk karakterleri çok hoşuma gidiyor. bildiğini okurlar... laf anlatamazsınız kedilere, hatta coğu kez yapmaması gereken şeyleri " piçlik yapacam" bakışıyla seve seve yaparlar sizi kızdırma pahasına. gözünüzün içine baka baka yatağınıza işer, tırmalamaması gereken yerleri ( tırmalama tahtası olmasına rağmen) gözünüzün içine baka baka tirmalar. tuvalet kağıdını erişebileceği bir yere mi bıraktınız? ders notlarınızı masanızın üstünde mi unuttunuz? tebrikler! eve döndüğünüzde büyük bir panayır bekliyor olacak sizi! tırnaklarının arasına sıkışmış o kağıt parçacıkları, failin kim olduğunu işaret ediyordur size zaten.
canları istediğinde kendilerini sevdirir. canı istemiyorsa zaptedemezsiniz, atlar kucağınızdan. evde bir kovalamaca başlar, "eşşek sıpası" şeklindeki mırıldanmanızla sizin pes etmenizle biter kovalamaca. ama hüzünlü oldugunuzda iş değişir. canınızın sıkkın olduğunu anlar, dibinizde biter hemen. elinizi, kucağınıza çıkıp yüzünüzü yalar; bir dostun "sıkma canını, geçecek" demesi gibi.
uyurken seyrediyorum, nefes alış verişini duyuyorum ya o ayrı bir duygu, tarifi yok o duygunun. nemli burnunu öpmek kaçınılmaz.( evet bir kediye aşığım asdffhkkl) hele mırıltısı eklenirse... antidepresan gibidir kediler.
yaramazlık yaptığında arada bağırıyorum, siniyor hemen, yüzüne yerleşmiş endişeli bakisiyla. pişman ediyor bağırdığına yani o korkusunu görünce, vicdan yapıyorsun hemen.. üzülüyorsun bir de neden benden korkuyor diye.
bu bakış hayvanların genel özelliği sanırım.
hayvanlara zarar veren insanların iyi bir insan olabileceğine ihtimal dahi vermiyorum.
o masumiyete, o bakışa nasıl kıyabiliyor insanlar,yüreklerinden kopmuyor mu hiç birşeyler.. anlayamıyorum hiç.