kendi düşen ağlamaz

tüyler ürpertici bir söz. başkalarının acıları söz konusu olduğunda yaraları kanırtmaktan duyduğumuz hazzı müjdeliyor gibi. düşenin üstüne basmak, manen ahlaksızlığı varsa linç kültürüne malzeme etmek öğretildiği üzre kendi düşüşümüzde kanadı kırılan melek, yaralı aslan gibi davranırken, başkalarından hoyratlığımızı esirgemiyoruz.

tanımadığın biri çok içmekten mi öldü, vur yaftayı, sakın içkiye götüren sebepleri sorgulama...
bir travestinin cesedine mi rastlandı, unut çözdüğün uçkuru, bırak insanlığını, bir kere de sen öldür...
insanların hayatlarında bıraktığımız küçük ve masum sandığımız izleri toplayınca ortaya kimi zaman onulmaz gedikler çıkıyor ve oralara dolan sularla boğuluyor insanlar. sonra çıkıp kendimizi kolayca aklamamız göz yaşartıcı, tüyler ürpertici...

(bkz: herkes hak ettiği gibi yaşıyor)
kendi düşen ağlamaz" çok saçma bi atasözü. asıl kendim düşsem ağlarım. başkası düşürse hiçbi şey olmamış gibi kalkar döverim zaten.