michael ı micheal diye yazılır sanardım.
lamborcini diye okunan arabaya lombardini derdim birde ısrar ederdim.
cinlere inanırdım.

tsubasa'nın oynadığı maçın bölümü en heyecanlı yerinde haftaya kaldığında maça ara verildiğini, maçın devamının büyük bir ümitle haftaya oynanacağını zannetme durumu

noel baba, peri ve süper kahramanlar gibi bir çok karakteri gerçek sanmak.

bebekleri leyleklerin getirdiği.

ilk defa televizyonda, öpüşen bir kadın ve erkek görmüştüm ve şaşkınlıkla " bu insanlar ne yapıyor" diye anneme sormuştum. " kadının dişi ağrıyormuş oğlum, adam da üflüyor ki geçsin"
uzun bir süre öyle sandım salak gibi.