2012 yılında hey now şarkıları ile kendileri ile tanışmış olduğum ingiliz indie pop grup. vokalistleri hannah reid'in güzellik abidesi olmasa da sakinleştirici ve hüzün verici bir sesi vardır kanımca. özellikle kavinsky'nin nightcall şarkısına yaptıkları cover ile beni ağlatmayı başarmıştır. gerçi bu aralar ne dinlesem ağlayacak moddayım ama olsun.

grup 2009 yılında kurulmuş olmasına rağmen popüler olmaları 2013 yılını bulmuştur. if you wait albümleri ingilitere'de ikinciliğe, ikinci albümleri truth is a beautiful thing ise birinciliğe kadar yükselmiştir.

yılllardır en sevdiğim grupların başında gelir london grammar. lise yıllarıma geri götürür beni. eski duygusallıkları tekrar yaşarım. flickers şarkısı her dinlediğimde geceleyin soğuk bolu sokaklarında yavaş yavaş sindire sindire yürüdüğüm aklıma gelir. hafif rüzgarı tekrar hissederim suratımda. bir de niyeyse grubun adı london grammar olmasına rağmen yıllarca alman sanmışımdır bu grubu.

wicked game i de güzel dillendirirler.

13 eylülde yayınlayacakları yeni albümleri "the greatest love"ı öncülleyen şarkılar yayınlamaya devam eden grup.
fakest bitch'in de yayınlamasıyla şimdiden albümden 4 şarkı duymuş olduk.
şarkılar kendi içinde ayrı bir evren adeta. çıkıntıları birbirine uymayan puzzle'lar gibiler, belki uzunçaları bütün halinde dinleyince bu uyumsuzluk kendi içinde bir uyuma akışabilir.

ya da belki albümün uyumu uyumsuzluğundadır. grubun solisti hannah reid house'u yayınlamazdan evvel "otuzlu yaşlarıma geldiğimde hayata bakış açım değişti ve kendimi kurban gibi hissetmeyi bırakmıştım. her olay benim kontrolümdeydi. müzik yapmanın eğlenceli olması gerektiğini düşündüm ve bunu gerçekleştireceğimizi göreceksiniz" demişti.

yaş alma, kabulleniş, hayat pencerini buğulandırıp üstüne yazılar yazmak, yahut o buğuyu silmek veya kökten pencereyi değiştirmekle ilgili.

"this is my place, my house, my rules"





"you're the kind of man to fall in love with me
you're the kind of man to take me not seriously"