şu evrende maddenin varlığından bile daha çok emin olduğum bir gerçek, ve sanırım baştan sona her şeyi belirleyen, her neyi kutsarsak kutsayalım tüm kutsallarımızın baş edemeyeceği bir durum. kişileştirecek olursam var olan en mutlak güç olabilir, onu da yenersek zaten kendimize tanrı diyebiliriz, ama şimdilik böyle bir ihtimalden de pek bahsedemiyoruz.

gündelik yaşamımız buna karşı ürettiğimiz kaçış teorileriyle geçiyor, ama ne kadar uzak kalırsak o kadar yaşadığımızın dahi ayırdına varamıyoruz, karşıtların birliği en çok da burada güncel. hal böyleyken bazen düşünüyorum belki de yaşamın en çok ayırdına vardığımız an aynı zamanda ölüme en yakın olduğumuz andır, ya da bir cinnet halindeyim ve ölüm ile yaşam arası sınırlar silikleşiyor.

bilemiyorum tabi, ancak kendi adıma konuşacaksam eğer, ölümün mutlak olduğu noktada elimde mızrakla savaşırken ölmeyi tercih ederim, tabi mızrak bir metafor dümdüz kafayı kırdığımı düşünmeyin :)