onca yıl boyunca hayatına eşlik eden evcil hayvanının ölmesi

kişisine ve hayvanına göre değişir tepkiler.
öyle insanlar ve öyle hayvanlar vardır ki, o evcil hayvanın ölümü, neredeyse bir insanın, bir yakınınızın ölümü kadar acı verir.

-büyük bir olaydır.-
olay zaten bir yakının ölmesi kadar acıdır, tabi hayvanını gerçekten sevene. o canın size sunduğu dostluk ve sevgi başka bir şey ile kıyaslanamaz çünkü. o can gidince on yıl nasıl uçup gitmiş farkına varırsınız birden. sabah yüzünüzün her santimetresini yalayarak uyandırışı, ilginizi çekmek için yaptığı türlü türlü şirinlikler gitmez gözünüzün önünden. o kadar sevmişsinizdir ki en azından acı çekmeden gitti diye sevinirsiniz içiniz yana yana. geride başka hiç bir şeyin dolduramayacağı bir boşluk bırakır. sonra da hayvan beslemeye tövbe edersiniz zaten.
ergenken yaşananı ayrı bir koyar. 4-5 yaşında edindiğiniz köpek/kedi sizin için bir kardeş statüsünde olduğundan ölümü aşırı duygusal olur. yine de her çocuğun yaşaması gereken bir nevi hayata hazırlama pakedi gibidir evcil hayvani aileye kabul edip, onla birlikte büyüyüp sonra da onun kaybını yaşamak.. ölümü gerçek kılar, ve rasyonalize etmenize yardımcı olur.