ümit yaşar oğuzcan'ın yazdığı müthiş bir özlem şiiri.
balıkçılar ağlarını eskisi gibi çekmiyor pavuryaların eski lezzeti kalmadı bir keder rüzgârıdır esen bahçelerde ne güllerin rengi güzel ne meyvelerin tadı
dalgın ve isteksiz tablalarda balıklar ağlamaklı bir hâli var istiridyelerin gidişinle birşeyler oldu istanbul'a yokluğun öyle dayanılmaz öyle derin...
yakamozlar oynaşmıyor denizlerde şimdi yosun kokmuyor sahiller geçiyor yanımdan bir hüzün gibi kahır gibi birbirine sokulmuş sevgililer
nasıl kıskanıyorum onları bilemezsin nasıl içimde birşeyler cız ediyor boş ve anlamsız bir zaman yaşadığım saatler avuçlarımdan kayıp gidiyor...
vızır vızır otobüsler, dolmuşlar dört yanımda sonra bomboş bakışlar, o silik yüzler akşamlar ki alabildiğine mahzun gamlı ve kör bir gecenin karanlığı içinde gündüzler
sabahları ayaklarım zor taşıyor beni sürüklenen bir çuval gibiyim caddelerde... üzülme akşamları kimse görmüyor ağladığımı köhne ve uzak bir meyhanede...
söyle ne oldu bu şehre, bu istanbul'a !!.. nasıl sindirmiş her köşesine yokluğunu... bir zaman mutluydum seninle, bilmezdim sensizliğin böyle zehir zemberek olduğunu...