ümit yaşar oğuzcan'ın yazdığı müthiş bir özlem şiiri.

balıkçılar ağlarını eskisi gibi çekmiyor
pavuryaların eski lezzeti kalmadı
bir keder rüzgârıdır esen bahçelerde
ne güllerin rengi güzel ne meyvelerin tadı

dalgın ve isteksiz tablalarda balıklar
ağlamaklı bir hâli var istiridyelerin
gidişinle birşeyler oldu istanbul'a
yokluğun öyle dayanılmaz öyle derin...

yakamozlar oynaşmıyor denizlerde şimdi
yosun kokmuyor sahiller
geçiyor yanımdan bir hüzün gibi kahır gibi
birbirine sokulmuş sevgililer

nasıl kıskanıyorum onları bilemezsin
nasıl içimde birşeyler cız ediyor
boş ve anlamsız bir zaman yaşadığım
saatler avuçlarımdan kayıp gidiyor...

vızır vızır otobüsler, dolmuşlar dört yanımda
sonra bomboş bakışlar, o silik yüzler
akşamlar ki alabildiğine mahzun gamlı
ve kör bir gecenin karanlığı içinde gündüzler

sabahları ayaklarım zor taşıyor beni
sürüklenen bir çuval gibiyim caddelerde...
üzülme akşamları kimse görmüyor ağladığımı
köhne ve uzak bir meyhanede...

söyle ne oldu bu şehre, bu istanbul'a !!..
nasıl sindirmiş her köşesine yokluğunu...
bir zaman mutluydum seninle,
bilmezdim sensizliğin böyle zehir zemberek olduğunu...