dev dalgalarla savaşıyorum bugün sözlük... aklım benden bağımsız bir yerlerde, orama burama darbe yemişimde, joker edasıyla gülümsemeye devam ediyormusum gibi... okadar pişkin, okadar umursamaz ama o kadar da can yakıcı... düşünmemeyi deneyince bunu başarabilen insanların var olması için neler vermezdim oysaki... benim için küçük bir umut olurlardı da küçük bir umutla bile nelere ulaşabildiğimi ben biliyorum. üzgünüm...

kahveringi montun esrarı üzerine kurduğum senaryolardan bir kitap elde edebilirim? veya bay muciti( öteki yanım) çağırıp kahverengi monta uzanan merdivenler icat etmesi için emirler verebilirim, her basamağında taş plaklar olan. öyleki taş plakları seversin sen... olmadı ressam rengine bürünür, bulduğum herşeyi çizmeye devam ederim... genç güzel bayanlara kırışıklıklar, siyah başlıklı bastonlar yakıştırırım, yeşilleri griye boyarım... çocuklarla yaşlılar yer değiştirmiş olur, benjamin button misali. köprüler hep suyun altından geçer, öpüşen aşıkları kimseler görmesin diye... aşık olan insanları ben dahil kimseler görmesinde hiç bir şey hatırlamayayım diye...
olmadı iki kanat çizip kendime karanlıklarda uçarak kaybolurum...

annannem anlatırdı daha çocukken ben, yusuf kuşunun hikayesi. allah onu aşkından kuşa dönüştürmüş derdi, ne zman öttüğünü duysam sevgilisini arıyormuş bulmuşda sevincinden ötüyormuş hissine kapılırdım... sevinirdim... aşıklar hep kavuşurdu bulurdu birbirlerini. bana annannem söylemişti bunu sözlük, aşıklar hep kavuşur demişti...üzgünüm... daha fazla hemde... olması gerektiğinden fazla olduğundan bahsetmiyorum bile... gözlerim marazlı, gözlerim hiç olmadığı kadar marazlı... gözlerim marazlı olmasa bile marazlı...