geceleri yaşayıp gündüzleri çatur çutur uyuyan biri oldum be sözlük. pervasız başıboş, kimseleri, dinlemeyen kulaklarına tren kaçmış biri. dilimse doğduğum günden beri yokmuşta varmış ayaklarındaymışım. böyle dünyayı yaksalar "aman ne halleri varsa görsün" diyecekmişim de demeye eriniyormuşuma yakın... ama ona da az kaldı sanırım. herneyse, botlarım ağırlaştı sözlük ayaklarımı hissedemiyor olmam onun ağarlaştığını tahmin edemiyor olmam demek değil tabi. tahminlerle yaşıyorum şu ara zaten ki, bi kaç aya "tahminler üzerine" konulu bir tez yazmaya başlayabilirim. öyleya, sergi açma planımı biri alıp savaşın tam ortasına koymuşda o planı ordan almam için iki taraftan açılan ateşlere matriks misali uzanmam gerekmiş(sanki). böyle eğilip büzülüp havada taklalar atmam gerekmiş (sanki). ne dicem, tatil planım da sergi planımın bulunduğu savaş mahaline yürüyerek gelmesinmi? (sanki). toparlanıp bişeylerin ucundan tekrar tutmam gerek sözlük yorgun olsamda( gerçek).

"ozman yürüde o kıçına girmek üzere olan 5 büte çalışmaya başla yarrak kafası " dediğini duyar gibiyim. off tamam gidiyorum, son olarak "kıyısız deniz" adlı azıma sıçan parçayı dinliyim gidicem söz. bu sefer gerçek valla bak.