sana anlatmadığım onca şeyi anlatıp içini karartma operasyonuyla intihar etmene sebeb olabilirim. veya beyaz sayfaların acı akar, bunu denemeden göremeyiz.
daha önceki yazılarımda sana onu sevdiğimi söylerken şuan ona cok kızgın ve kırgın olduğumu söylicem. tüm erkeklermi böyledir? bu cok ürkütücüki elimden hiç bir şey gelmiyor.
tecrübelerimden fark ettimki, hep veren taraf ben olamam. belki bendime kanıtlamam gereken şeyler vardır hissiyle, barıştıktan 2 gün sonra ona ayrılık msjı attım. 2 gün boyunca hiç aklına gelmemiş olmam etkiliydi tabi. kısa bir msjla duygularımı tercüme edip gönder butonuna dokundum. içimden kopan parçaların hepsi, son surat uzay boşluğunu doldurmaya başlamaıştıki şu lanet karadeliklerden biri gelip kurtardı beni. herbişeyi yutmuş olmasına rağmen ara ara varlıklarından beni haberdar ettikleri bir gerçek. ilerisi için daha fazla karadeliğe ihtiyacım oldugu apaçık ortadayken, buz parçaları içimde kesmekten zevk alırcasına yaralamaya başladı beni. bir mesajdı oysa sadece gelen. ikimiz içinde en doğrusunun bu olduğundan, artık beni eskisi kadar sevemediğinden, beni mutlu edemediği için üzgün olduğundan bahsetmiş." umarım seni mutlu edecek birini bulursun", dileklerinide esirgememiş sağolsun. beni hiç sevmediğini bu kadar belli etmiş olması, kendimi ondan uzak tutmam için bir sebebti. ve bu sebeb kullanıldı. 2 hafta geçmiş olmasına rağmen, ona sitede denk gelmeme rağmen tek bir msj atmadım. " kırgınlığını dile getir" diye iççimden naralar atan seslerin hiç birini dinlemedim. öyle ya bişeyleri anlayıp dönmesi gerekn şahıs ben olmamalıydım. ama hala hayaliyle uyuduğum geceler, öpücüğüyle uyandığımm sabahlar oluyor. onu sevmişim gercekten. her ne haltsa bitti gitti. simdi yeni hayaller kurup, hayatıma ceki düzen vermeye çalışmalıyım. öyleya dibe durmuş bir ruhu tutup kaldırmak kolay olmasa gerek. nerden başlıcağımı bilmiyorum ama ders çalışmak iyi bir fikir gibi.