simdi onun kollarindasin biliyorum. bunu kendime yüzbin kez, milyon kez söylüyorum. tepeden tirnaga bütün hücrelerim kanasin istiyorum. çünkü beni ancak bu aci ayakta tutabilir.

sen simdi onun kollarindasin..senden sonra benim ruhum buz tuttu. bu korkunç uyusuklugun beni yavas yavas karanlik bir ölüm uykusunda yoketmemesi için kendi yüregimi disleyip kanatiyorum. bilincimde çildirmis tirnak izlerim var. gözlerimden kan damliyor ellerime.

kendi kanimin sicakligiyla tutunabilirim hayata. senin simdi baska birinin kollarinda olman fikri beni çildirtacak. aklimi, yüregimin çarmihina gererek koruyabilirim ancak.

ancak kendi içimdeki celladin acimasizligi, senin yazdigin ölüm fermaninin kesinligini anlamsiz kilabilir.

en doğal durumdur. kıskanmam denilse de içten içe kemirir kişiyi. çoğu zaman kötü anlaşılan kıskanmadır da aslında. seviyorsam kıskanırım abisi belli etsem de etmesem de, ona olan sevgim gözlerimi yaşartacak kadarsa bu benim en doğal hakkımdır. zaaflar çok kötü bir şey be sözlük.*

sırf onu özlediğin için gözün doluyor ve için yanıyorsa, o dokunduğunda her şey önemsiz kılıyorsa, güvensende güvenmesende kıskanırsın.

kıskanırım tabi lan!

benim sevdiğim, seviştiğim dokunduğum adama aynı duygularla yaklaşacak birini tabiki kıskanırım!

önceleri bende çok efelenirdim ne kıskancam diye de aşk anacım işte!

kocam istiyor diye kıskanıyor taklidi yapıyorum, ama kıskanamıyorum, ee o benim sonuçta, ben o güveni taşıyorum, neden saçmasapan kıskanıp hayatı ona da kendime de zindan edeyim?

bu konudaki düzeyimi tanımlayan görsel ektedir*
;