eskiden akıllı telefonsuz yaşadığımız dönemleri acı ya da tatlı herhangi bir anı olarak bile hatırlamadığımız, akıllı telefonlarla yaşadığımız, akıllı telefonların bizim yerimize düşünmesine, okumasına, çalışmasına, yaşamasına, nerdeyse nefes almasına izin verdiğimiz bağımlılıktır. giderek kapitalleşen toplumda reklamların da pompalamasıyla geniş dünyaya küçük ekranlardan bakar hale gelme, yaşadığımız her şeyi mutlaka birilerine izletme/beğendirme halinde olduğumuz, aksi takdirde mutsuz olduğumuz, zaten onsuz hep mutsuz olduğumuz, aldığımız her laykla narsizmin doruklarına ulaştığımız, bizi "sosyalleştirir" görünürken aslında "yapayalnızlığa" iten, gözümüzü açtığımız andan kapadığımız ana her şeyimizi paylaşarak gizli saklı bir şey bırakmadığımız, bize ne kadar zararlı olduğunu henüz fark edemediğimiz, ama aslında fark etse de bu hastalıktan mutlu olduğumuz, zaman zaman daha az kullanıcam diye kendimize sözler versek de, bu sözümüzü gene "sosyal medyadan" duyurduğumuz tüm bağımlılıkların bileşkesi bir bağımlılık... telefonların giderek akıllanırken bizim giderek gerizekalılaşmamız ise ironik bir durum, sonra "neden dünyayı robotlar ele geçirdi" deyip dövünürüz...