“mutluluk peşinden koşulmaması gerken bir şeydir. insan özünde acıdan kaçınmalıdır” minvalinde bir söz hatırlıyorum schopenhauer abimizden.

mutluluğun peşinde koşmak herkesin bir dönem varlığına inandırıldığı bir illüzyondan ibarettir. çünkü mutluluk sürdürülebilir değildir. hatta mutluluğun en büyük düşmanı “devamlı mutlu olma isteğidir” bile diyebiliriz. hem geçicidir hem de asla yetmeyecektir.

neşeli bir mizaç geliştirin, neşelenmek için kendinizden izin istemeyin, bir sebep bile aramayın. ufak şeylerde küçük mutluluklarla yetinmeniz tavsiye edilir. mesela peynir. güzel peynir sadece pazardan alınır. gidin kendinize güzel bir beyaz peynir alın. tarttırmadan önce ucundan tadına da bakın. al sana mutluluk.

yoktur böyle bir sorun.
benim için bir kişinin mesleği statüsü değil önemli olan o kişinin iş bitiriciliğidir, baskınlığıdır. mesela şunu düşünürüm hep; lan ben bu adamla olacağım ama ileride başımız sıkışsa ne yapar, kuyruğunu kıstırır kurtarılmayı mı bekler yoksa taşı sıkar suyunu mu çıkarır?
avukat flörtüm mesela o kadar uyuşuktu ki içim çekiliyordu. yok yağmur yağacakmış yok yatırımımız ölmüş yok kuzeninin tatlısı varmış kim gidecekmiş şimdi... sıfır iş bitiricilik. bence maskülenliği ve kişinin saygıdeğerliğini yok eden bir şey bu.
böyle biriyle birlikteyseniz, ki benimki robert mezunu kendi bürosu olan biriydi, gözünüzde ne eğitimi ne hayattaki yeri önemli oluyor.
bir çift taşak daha çıkartıyorsunuz bunlar yüzünden. ha bazısı böylesini seviyor da olabilir. ama ben artık sağlam kaya gibi bir adam istiyorum. böyle adamların yanında kendi yumuşak taraflarınızı keşfetmeniz ve özgürleşmeniz çok olası dolayısıyla hem ilişkiniz hem seksleriniz daha doyurucu oluyor.